Babia Góra – od Przełęczy Krowiarki przez Markowe Szczawiny, czyli kolejny weekendowy reset

Kto czytał uważnie wpisy o wycieczce na Turbacz i planowaniu września, ten wie, że ostatnio staram się łapać ostatnie podrygi lata i w wolnym czasie uderzać na górskie wycieczki.  Cel wycieczek jest prosty i zawsze ten sam : przewietrzyć ciało i głowę.  Tym razem celem wycieczki był Diablak, czyli Babia Góra.

Diablak, czyli Babia Góra

Diablak jest najwyższym szczytem Beskidu  Żywieckiego ( 1725 m n.p.m.) znajduje się na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego. Legend co do pochodzenia nazw szczytu jest  kilka. Większość ma zabarwienie iście zbójnickie. Diablak, bo diabeł miał budować tam zamek dla zbójnika, z którym łączyła go jakaś niejasnej treści umowa. Zamczysko zawaliło się przed świtem, grzebiąc w ruinach zbójnika, który straszył później po nocach. Babia Góra, bo zbójnicy mieli w zwyczaju ukrywać swoje branki w babiogórskich jaskiniach.  Mówią także, że góra jest w rzeczywistości skamieniałą z żalu za zbójnikiem babą. Legendy legendami, ale wybierając się na Babią Górę warto zapamiętać, że pogoda bywa na szczycie diabelnie kapryśna, więc zawsze warto mieć ze sobą porządne obuwie o dobrej przyczepności, coś ciepłego i coś przeciwdeszczowego.

Podobnie jak przy wyjściu na Turbacz, szukaliśmy stosunkowo łagodnego podejścia. Mieliśmy też kilka dodatkowych wymagań. Po pierwsze nie chcieliśmy wchodzić i schodzić tym samym szlakiem. Po drugie, po zejściu z góry nie chcieliśmy drałować 10 km do samochodu, więc start i finisz wycieczki musiał być w tym samym miejscu. Wyruszyliśmy więc z Przełęczy Krowiarki. Około półtorej godziny drogi z Krakowa ( dla zainteresowanych jechaliśmy trasą przez Pcim, Skomielną Czarną i Zawoję). Koszt wejścia do Babiogórskiego Parku Narodowego to 5zł. Biletem jest pocztówka, więc już na starcie mamy pamiątkę z wyprawy.

Przełęcz Krowiarki-Markowe Szczawiny

Z Przełęczy Krowiarki ruszyliśmy szlakiem niebieskim na Markowe Szczawiny. Trasa bardzo łagodna, trochę taka naokoło. Idzie się bardziej po równym niż pod górę.Po drodze można jednak poczuć górski klimat i cieszyć się widokami, a także cudownymi roślinami, strumyczkami i źródełkami.

Po drodze mijamy dwa rozwidlenia. Pierwsze na tzw. Szkolnikowych Rozstajach, zbaczając na szlak zielony, można tzw. Percią Przyrodników dojść na Sokolicę. Drugie rozwidlenie, na tzw. Skręcie Ratowników, wiedzie na szlak żółty, tzw. Percią Akademików na szczyt. Jest to bardziej wymagający szlak, na którym czeka sporo atrakcji, takich jak łańcuchy etc. Nie spróbowaliśmy tym razem.

Zobacz też :  Perć Akademików – Akademicka Perć. Na Babią Górę szlakiem żółtym ( dużo, dużo zdjęć)

Spacerkiem, niebieskim szlakiem doszliśmy do schroniska w Markowych Szczawinach, gdzie przed właściwą drogą na szczyt można się posilić, skorzystać z toalety i napić się herbaty bądź kawy.  

Markowe Szczawiny-Przełęcz Brona-Babia Góra (Szczyt)

Po wyjściu z Markowych Szczawin weszliśmy na szlak czerwony, prowadzący na szczyt przez Przełęcz Brona ( 1408m n.p.m.). Tutaj trasa faktycznie zaczęła iść pod górę i można ją było poczuć w nogach. Idzie się po mniejszych lub większych kamieniach, więc odradzam wyprawę w miejskich sandałkach na cienkiej podeszwie ( nie pisałabym o tym, ale kilka takich osób na szlaku widziałam).  Zmęczenie jak zwykle wynagradzają widoki.

Z Przełęczy Brona można iść na Babią Górę albo na Małą Babią Górę. Można tam też na chwilę usiąść i odpocząć. Są ławeczki. Jako, że od początku naszym celem był Diablak, to Małą Babią zostawiliśmy sobie na inny raz (tak, tak mam nadzieję, że wrócimy tu za rok!). Do szczytu z przełęczy jest jeszcze kawałek drogi. Im bliżej szczytu tym chłodniej i wietrzniej. Mieliśmy to szczęście, że kiedy byliśmy na Babiej temperatura na dole oscylowała w granicach 30 stopni, więc na szczycie również było stosunkowo ciepło ( obstawiałabym około 15-18 stopni), ale wietrzyk sprawiał, że bezpieczniej było coś narzucić na ramiona.

Na szczycie było całkiem sporo ludzi, ale i tak siedzieliśmy tam chyba ze dwie godziny. I wcale nie chciało nam się wracać.

Z powrotem przez Gówniak i Sokolicę

Schodziliśmy szlakiem czerwonym bezpośrednio do przełęczy Krowiarki. Schodzi się o wiele mniej atrakcyjnie i o wiele bardziej niewygodnie. Po drodze przechodzimy przez wierzchołek o wdzięcznej nazwie Gówniak (1617 m n.p.m.) i Sokolicę (1367 m n.p.m.). Mijaliśmy sporo ludzi wychodzących na szczyt wyposażonych w ekwipunek typowo noclegowy : karimaty, śpiwory, namioty. Podobno wschód słońca na Babiej Górze to jeden z najpiękniejszych możliwych widoków. Kto wie, może spróbuję za rok?

Naszą wycieczkę można podsumować w dwóch słowach. Było idealnie. Mieliśmy idealną pogodę, idealne widoki, idealnie przewietrzyłam głowę i równie idealnie zmęczyłam ciało. Żal było wracać. Polecam wszystkim. W tygodniu, w wirze pracy i stresu wystarczy na chwilę zamknąć oczy i przywołać wspomnienia.